Wanneer het verlangen om te vliegen groter wordt dan de angst om te springen

Al jaren waren we niet meer echt happy met ons Nederlandse leventje. Natuurlijk, we hadden allebei prima banen, een mooi nieuwbouwhuis en ruim acht weken per jaar vakantie, mede door het inzetten van overuren. Toch hadden we het gevoel dat het leven aan ons voorbij gleed en veel daarvan speelde zich af in een kantoorgebouw. Het voelde een beetje als leven in The Matrix eigenlijk.

We gingen daarom zo vaak als we konden naar onze vakantiewoning in Hongarije. Om in The Matrix sfeer te blijven; dat was onze schuilplaats, ons ruimteschip van Morpheus, de échte wereld. Daar konden we ons dan kort te midden van de natuur 'opladen' voor de ratrace die weer ging volgen. En die ging dan inderdaad weer verder, tot de volgende korte break... Klinkt misschien raar, maar dat was wel precies zoals we het voelden.

Het maakte onze wens om in Hongarije een eenvoudiger, meer zelfvoorzienend leven te leiden alleen maar groter. We wisten het zeker. We wilden niet langer 'gekooid' zijn in een kantoorruimte maar lekker buiten woelen in de klei en in de ochtend verse kippen eitjes rapen voor het ontbijt.
 

'Time is limited; money is infinite. Time is precious and in short supply; money is abundant. It makes no sense to trade time for money. It’s unsustainable'.

Ongeveer een jaar geleden voegden we de daad bij het woord. We ontsloegen onze bazen (jeey), verkochten ons geliefde huis (auw) en zetten alles in gang wat er bij een emigratie zoal komt kijken. En dat is best veel. Daar zal ik later nog een blogpost aan wagen. Een sprong in het diepe. Zonder zwembandjes. Maar ook; niet je leven dromen, maar je dromen leven.

Nu zijn we dus bijna een jaar uit deze Matrix ontsnapt. En wonen we in een 115 jaar oude lemen boerderij met tonnen aan kluspotentieel die schreeuwt om door ons onderhouden te worden. And we love every minute of it. We komen er achter dat niks het gevoel kan evenaren dan met eigen handen iets weer mooi te maken, in oude glorie te herstellen.

'What if I Fall?'

'Oh, my Darling.

What if you Fly?'

Ook het leven zonder (kantoor)baan of andere vorm van opgelegde structuur is ons prima bevallen. Met vrijheid moet je leren omgaan zeggen ze. In dat geval zijn we natuurtalenten. Het feit dat we hier 24 uur per dag met elkaar 'opgescheept' zitten in plaats van elk op een ander kantoor heeft gelukkig niet tot noemenswaardige problemen geleid. Ook het gebrek aan 'intellectuele uitdaging' waar enkelen ons voor waarschuwden breekt ons niet op. Integendeel, we moeten zoveel nieuwe vaardigheden leren dat ons brein al talloze nieuwe synapsen heeft moeten aanmaken.

Zo leerden we zonder pakjes en zakjes koken en bakken op een oerknus houtfornuis, en worden we hardvochtig geconfronteerd met een vreemde taal (Hongaars). Een taal die overigens tot een van de moeilijkste ter wereld behoort (dat is wel een dingetje). En omdat we zoveel als mogelijk zelfvoorzienend willen leven gaan we ons dit jaar ook storten in de wereld van moestuiniers. Dat blijkt trouwens een onderwerp wat kan rekenen op een groeiende aandacht, vooral onder jongeren. Een echte revival maakt hij door, die moestuin!

Herken je dat gevoel? Dat het leven aan je voorbij lijkt te gaan, alsof je je in een Matrix achtige omgeving bevind? 

® Het Zoete Hongaarse Leven